Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Serdecznie dziękuję za album „Fatima. Orędzie tragedii czy nadziei?”. Jest to niezwykła lektura. Dziękuję również za zaproszenie do współpracy w dziele szerzenia wartości i zasad chrześcijańskich. Na ile będę mogła, uczynię wszystko, by wspierać to dzieło. Jestem już starszą osobą. Urodziłam się w 1938 roku w Poznaniu. Moja mama zmarła przy porodzie. Tata wychowywał mnie sam niecałe dwa lata. W czasie wysiedlania ludzi z Poznania, trafiliśmy do pociągu towarowego, skierowanego do obozu koncentracyjnego. Na przystanku w Lublinie, podczas „oczyszczania” pociągu z ludzi starych, chorych i słabych, hitlerowcy wyrzucili nas na tory kolejowe. Miałam wtedy 1,5 roku. Pociąg odjechał dalej, a mojego tatę zastrzelił Niemiec. Mnie rzucono na stos trupów. Te osoby, które jeszcze żyły, zabierali okoliczni mieszkańcy.

Wraz z innymi dziećmi trafiłam do sierocińca w Lublinie, pod opiekę sióstr szarytek. W tym czasie bywał tam z posługą kapłańską ks. Stefan Wyszyński. Nauczył nas życia, modlitwy, pracy, opowiadał nam o Matce Bożej Fatimskiej. Nauczył mnie szanować życie i swoją godność osobistą. Nauczył nas odmawiać Różaniec. Nigdy go nie zawiodłam. Przez 54 lata pracowałam w Służbie Zdrowia, służąc chorym i potrzebującym. To było moim powołaniem. Cieszę się, że mogłam tę pomoc nieść. Łączę wyrazy głębokiego szacunku.

Z poważaniem
Danuta ze Świdnicy