Krasnobród, położony w malowniczej kotlinie nad rzeką Wieprz, nazywany jest „perłą Roztocza”. To niewielkie miasteczko może pochwalić się bogatą historią i interesującymi miejscami z nią związanymi. Najcenniejszym jest sanktuarium maryjne z cudownym obrazem Matki Bożej Krasnobrodzkiej.

Początek kultu maryjnego w Krasnobrodzie sięga XVII wieku. W pobliskiej wsi Szarowola żył wtedy chłop Jakub Ruszczyk, którego uważano za opętanego przez złego ducha. Dręczony przez diabła, szukał ukojenia w samotnej modlitwie w pobliskim lesie. W dniu Matki Bożej Śnieżnej, 5 sierpnia 1640 roku, ukazała mu się Maryja. Usłyszał wówczas polecenie: Postaw tu figurę, albowiem tu będzie się chwała Syna mego odprawiała. A na znak tego wiedz o tym, że jesteś od choroby uwolniony. Tak też się stało, a zgodnie z wolą Matki Bożej, w miejscu objawienia Jakub postawił figurę. Opowiadał też ludziom, co go spotkało. Od tej pory zaczęli przybywać tu okoliczni mieszkańcy, pragnący pomodlić się w tym szczególnym miejscu. Wielu z nich odzyskało zdrowie, a w dowód wdzięczności pozostawiali różne wota.

W listopadzie 1648 roku miejsce to najechali Kozacy Chmielnickiego. Zniszczono figurę, zrabowano cenniejsze wota. Wiosną 1649 roku w resztkach śniegu mieszkańcy Krasnobrodu znaleźli mały obrazek, przedstawiający Matkę Bożą adorującą Dzieciątko Jezus leżące na ziemi. Jest to kompozycja wyjątkowa: zazwyczaj bowiem Maryja trzyma małego Jezusa na ręce lub na kolanach. Obrazek był kopią obrazu Francesca Raiboliniego. Znaleziony wizerunek, mimo że przeleżał od jesieni do wiosny w błocie, zachował się w stanie nienaruszonym, co wierni uznali za fakt nadzwyczajny. Na miejscu zniszczonej figury z inicjatywy Katarzyny Zamoyskiej postawiono drewnianą kapliczkę, a w niej umieszczono znaleziony obrazek.

Choć w 1673 roku kapliczka została spalona przez Tatarów, obrazek znów ocalał. Powołana komisja teologiczna z Akademii Zamojskiej w roku 1675 uznała te wydarzenia za niewytłumaczalne i od tego czasu zaczęto uważać wizerunek za cudowny.

Podczas II wojny światowej, po zamknięciu kościoła przez Niemców, wierni wynieśli i ukryli wizerunek Krasnobrodzkiej Szafarki Łask, dzięki czemu przetrwał, a 4 lipca 1965 roku został uroczyście ukoronowany.

DMB

Redakcja serdecznie dziękuje Panu Mieczysławowi Dziurze z Wólki Husińskiej za przesłanie materiału na temat krasnobrodzkiego sanktuarium.