Ten piękny obraz wielkiego Giotta di Bondone pochodzi z początku XIV wieku. Obraz, na którym zaobserwować można już pewne cechy stylu renesansowego, w genialny sposób przedstawia scenę odnalezienia Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej. Chrystus Pan jest tu postacią centralną, ku której skłania się uwaga siedzących obok uczonych w Piśmie. Rodzice Pana Jezusa: święty Józef oraz Maryja Panna, których dostrzegamy po lewej stronie obrazu, wyglądają na niemalże zrozpaczonych – wyciągają swe ręce w kierunku Syna, którego tak usilnie poszukiwali przez trzy dni. Jak wiemy, On odpowiedział im: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do Mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. (Łk 24,48–50).

Naszą uwagę zwracają także charakterystyczne twarze uczonych, którzy objaśniają święte Pisma. Widać, że pozostają oni pod silnym wrażeniem tego, co mówi dwunastoletni Pan Jezus, a nawet możemy powiedzieć, że na ich twarzach odczytać można zdumienie tym, co Dziecię Jezus do nich mówi. Czyż to nie właśnie oni są tymi, którzy właściwie interpretują święte Pisma? Czyż nie są uczonymi w Piśmie? Pytają sami siebie: Jak to? Czy to możliwe, by ten chłopiec mówił nam rzeczy nowe, o których dotąd nie słyszeliśmy? Gdy uważniej przyjrzymy się oczom owych mędrców, dostrzeżemy w nich podziw, ale także złość i zazdrość. Przekonani o swojej mądrości, nie potrafią przyznać racji Dziecięciu Jezus – Synowi Bożemu, który stał się człowiekiem, mędrcowi absolutnemu. Zaślepieni pychą nie uznają Go, w głębi serca czując się upokorzonymi przez Niego wobec ludu żydowskiego. Fascynujące, co na ten temat mówiła mistyczka, błogosławiona Anna Katarzyna Emmerich: Z początku bowiem cieszyli się Jego mądrością, później jednak opanowała ich złość. (…) Otoczony był mnóstwem Żydów w podeszłym wieku, ubranych po kapłańsku. Słuchali z uwagą, lecz widać było, że pałają gniewem, tak iż lękałam się, że się rzucą na Niego, by Go pojmać (…), a pokonawszy uczonych i kapłanów zawstydzonych i rozgniewanych, udał się do rodziców. (…) Obecni tu ludzie przypatrywali się Świętej Rodzinie wielce zdziwieni. Obawiałam się, by się nie rzucili na Jezusa; wielu bowiem spomiędzy nich było oburzonych. Dziwiło mnie tylko, że puścili ich całkiem w spokoju. Tym większe było moje zdziwienie, że ludzie, sami, mimo natłoku, przed Świętą Rodziną się rozstępowali, torując jej wygodne przejście. Widziałam przy tym wiele szczegółów i słyszałam bardzo wiele Jego nauk, lecz nie mogę wszystkiego spamiętać. Nauka Jezusa wywarła na uczonych w Piśmie wielkie wrażenie. Niektórzy zapisywali ją sobie szczegółowo, szepcząc coś i rozmawiając, nawzajem się okłamując. Rzeczywisty jednakże przebieg sprawy uciszyli między sobą, a między ludźmi mówili o Jezusie, jako o zbyt głośnym chłopcu, którego trzeba było nieco skarcić; jest wprawdzie utalentowany, ale to musi się jeszcze ugładzić.

Tradycja przekazuje, że jeden z owych uczonych nawrócił się na łożu śmierci, uwierzywszy w Jezusa Chrystusa Mesjasza, Syna Bożego, Boga‑Człowieka. Jeśli tak rzeczywiście było, prośmy go, by wyprosił nam łaskę pokory, która pozwoli nam odrzucić nasze nawet najsilniej zakorzenione w duszy przekonania, jeśli tylko okazałyby się sprzeczne z nauczaniem Kościoła katolickiego. Łatwo bowiem dostrzec i wskazywać błędy innych, trudniej jest jednak postawić się na miejscu drugiego, pokornie uznać błąd i prosić o przebaczenie. W obliczu Syna Bożego owi uczeni w Piśmie na taki czyn się nie zdobyli. A ja? Jak ja bym postąpił, gdybym był na ich ­miejscu?

Nie spieszmy się z szybką odpowiedzią. Raczej pomedytujmy nad tym chwilę…